Czego najbardziej brakuje w Polsce

Kilka dni temu wysiadłam z samolotu po 9-godzinnym locie z Polski. To były fajne wakacje, ale wyraźnie brakowało mi jednej rzeczy.

 

 

Zwyczajny wtorek, w pierwszej połowie czerwca w galerii handlowej w powiatowym mieście w Polsce. Piję sobie pyszną kawę (w filiżance! – w USA zazwyczaj dostępne są tylko papierowe kubki). Obok ustawione są atrakcje dla dzieci: samochody, karuzela, jakiś konik na biegunach. Wrzuć monetę i zaczną jeździć, kręcić się i bujać. Dla mojego trzylatka wystarczy, jeśli w środku usiądzie, nie potrzebuje nic więcej. Tak sobie wchodzi do tego autka, otwiera, zamyka drzwiczki, kręci kierownicą i z uśmiechem od ucha do ucha woła: “Patrz mama! Jadę autem!”. Tyle radości zaraz obok mnie. W pewnym momencie do mojego synka podchodzi pani z 5 lub 6 latkiem i złością wymalowaną na twarzy. Nie mija 5 sekund jak woła do mnie: 

 
– “Czy to Pani dziecko?!” 
-“Tak, moje, a o co chodzi?”  
– “Żeby jeździć tutaj to trzeba wrzucić pieniążka! Mój synek ma 5 złotych i chce pojeździć! Zabiera Pani dziecko?” 
– “Acha, w takim razie nie ma problemu, jeśli Pani dziecko chce pojeździć. Misiu skończyłeś? To chodź na ten drugi samochodzik. Jest taki sam jak twój, tylko inny kolor” 
 
A Pani pod nosem dodała tylko “Co za ludzie!”, wrzuciła swojego pieniążka i wsadziła chłopczyka do autka. Ten po minucie zmienił zdanie. Wysiadł. Powiedział, że chce lody i pobiegł do stanowiska cukierni. A mój w tym czasie przesiadł się do żółtego auta i bez pieniążka dalej świetnie się bawił. Tylko zapytał: 
 
– “Czemu ta Pani się złości?” 
– “Nie wiem, ale pewnie ma ciężki dzień, czasem tak się dzieje, ale to nie ma nic wspólnego z Tobą”. 
 
Ja rozumiem, że czasami jak dziecko chce, to żeby zapobiec scen w publicznym miejscu, rodzice się godzą na różne pomysły. Też mam dzieci, różne akcje przerabiałam. Jednak nigdy nie przyszłoby mi do głowy niemiło odnosić się do innych rodziców, których nie znam, albo tym bardziej do spotkanego w sklepie kilkulatka. Przecież my rodzice jedziemy na tym samym wózku. Nie można było tego załatwić przyjaźniej? Wystarczyło dobrać nieco inne słowa i ton i już byłoby nam wszystkim milej. Bo o co tu w ogóle chodzi? O jakąś nic nieznaczącą zabawkę w centrum handlowym. Przecież starczy dla wszystkich chętnych. 

 
Podobne historie spotykały nas w kilku innych miejscach, na festynie czy w sklepie. Ale nie od obsługi, ekspedientek, ale od przypadkowo spotkanych tak osób. W urzędach, gdzie musiałam załatwiać sprawę, to ja zawsze inicjowałam kontakt, z uśmiechem i dobrym słowem. I działało to cuda. Wszyscy starali się pomóc i uprościć mi życie i załatwienie sprawy. Czyli da się. Uśmiech i miłe podejście naprawdę pomaga. 
 
Staram się rozumieć innych i patrzeć na życie z ich perspektywy. Ja wiem, że czasami bywa ciężko, że inflacja, polityka, codzienne małe i duże problemy. Wszyscy je mamy. Ale od nas samych dużo zależy. Uśmiech brakuje uśmiechu na co dzień, do obcych ludzi, do innych rodziców, klientów w sklepie, petentów w urzędzie. Moja koleżanka twierdzi, że to przez niedobór witaminy D i światła w polskiej strefie klimatycznej. Być może coś w tym jest. Warto mimo wszystko próbować. W końcu, jak mówi angielskie powiedzenie:”Uśmiechamy się w tym samym języku.”