Irlandczyków w USA jest 6 razy więcej niż w samej Irlandii. Jak to możliwe?

Według danych z 2016 roku, ponad 32 miliony mieszkańców USA, deklaruje irlandzkie pochodzenie. Tak więc, co dziesiąty mieszkaniec Stanów uważa się za Irlandczyka. Wychodzi na to, że USA mieszka ponad 6 razy więcej Irlandczyków niż w samej Irlandii. Jakim cudem? 

 

Nowy York, Manhattan. Sobota. 2 marca. Lekki mróz, ale słonecznie. Szukam parkingu. Tłumy na ulicach, jak zawsze. Jestem tu jakieś 20 minut. Jeżdżę w kółko. Miejsca parkingowego jeszcze nie znalazłam, ale minęłam co najmniej 5 Irlandzkich barów. Mam wrażenie, że są na co drugiej ulicy. Trudno ich nie rozpoznać, bo nad każdym powiewają Amerykańskie i Irlandzkie flagi. Obok drzwi wejściowym znaleźć można nazwisko założyciela: O’Brien, O’Sullivan albo O’Connor. Nie musze wchodzić, żeby wiedzieć, że w środku siedzi sporo miłośników Guinnesa. I że w typowym irlandzkim barze będzie dużo piwa, drewna i zieleni. Zielone stoliki, albo kanapy, albo wykładzina. Szczególnie teraz, gdy zbliża się zielone święto. Dzień św. Patryka. W oknach wystawowych jeszcze niedawno migały walentynkowe serduszka. Teraz ustąpiły miejsca koniczynom, garncom ze złota i krasnoludkom z rudą brodą, ubranym od stóp do głów na zielono. Za 2 tygodnie, ulicami po których teraz krążę, przejdzie wielka, zielona, irlandzka parada. Organizuje się ją w na cześć irlandzkich emigrantów i ich wkładu w kulturę amerykańską. Na pewno zjawią się tłumy, bo aż 13 % mieszkańców Nowego Yorku twierdzi, że ma pochodzenie irlandzkie. Szaleństwo pewnie będzie w Bostonie – tam 20% miasta stanowią dzieci i wnuki imigrantów z Zielonej Wsypy.  Ale skąd tu tylu Irlandczyków?

 

 

 

Wielka zielona emigracja

 

Irlandia od wieków była pod dominacją Wielkiej Brytanii. Niepodległość kraju, po raz pierwszy, uznano dopiero w 1921 roku. Do tego okresu, Brytyjczycy ściągali wysokie podatki, blokowali prawa Irlandczyków do posiadania ziemi i prześladowali katolików. W XIX wieku wyzyskiwana Irlandia uznawana była za jeden z najbiedniejszych krajów Europy. I tu ciekawostka – ze względu na toczące się na wyspie powstania niepodległościowe i podobną sytuację na ziemiach polskich, Irlandczyków porównywano do Polaków i na odwrót.

Czara goryczy przelała się po 1845 roku. Głównym pożywieniem ubogich Irlandczyków był wtedy ziemniak – łatwy i tani w uprawie. W tym okresie, na wyspie rozpowszechnił się grzyb, powodujący gnicie ziemniaków jeszcze zanim nadawały się do jedzenia. Sytuację pogarszał wyzysk Brytyjczyków. Skutkiem był głód, choroby i ogromna fala emigracji. Z ponad 8 milionów Irlandczyków milion zmarło, a kolejne 2 miliony uciekły z kraju, w większości do Ameryki. W ciągu 10 lat populacja Irlandii zmniejszyła się prawie o połowę.

 

 

Najbiedniejsi z bogatych nie czekali na cud

 

Lata mijały, a na wyspie sytuacja niewiele się polepszała. Brytyjczycy zablokowali rozwój, narzucili język angielski, ale z drugiej strony, uruchomili kilka regularnych połączeń morskich do Ameryki, bezpośrednio z Irlandii. Brak bariery językowej, łatwość wyjazdu, rodzinne więzy z czasów Wielkiej Emigracji, ubóstwo i brak perspektyw na wyspie – to wszystko sprawiało, że decyzja o emigracji stawała się dużo łatwiejsza. Wielu Irlandczyków w XIX i XX wieku popłynęło w podróż w jedną stronę.

Jeszcze w 1982 roku, The Economist, nazwał Irlandię “Najbiedniejszym z bogatych ” („The poorest of the rich”). Cud gospodarczy, do którego jeszcze niedawno nawiązywano w Polsce w kampanii wyborczej, miał miejsce dopiero w latach 90-tych. Inna sprawa, że to żaden cud, tylko zaplanowana, rozsądna polityka, ale ja się na tym blogu polityką nie zajmuję. Na szczęście. 😉 Zielona wyspa, stała się bogatą Zieloną wyspą dopiero na pod koniec XX wieku.

 

 

W Dzień św. Patryka każdy może poczuć się Irlandczykiem

 

Miliony emigrantów przyjbyłych z Irlandii wywarły duży wpływ na kulturę Amerykańską. Irlandczycy wchodząc w relacje z Amerykanami i innymi emigrantami z Europy ciągle pamiętali o swoim pochodzeniu. Wystaczy, że twoja prababcia pochodziła z Irlandii i to już czyni Cię Irlandczykiem. Za Irlandczyków uważają się nawet pra-pra-prawnuki imigrantów. A szczególnie w Dzień św. Patryka. Święto to tak dobrze się przyjęło, na początku marca, że na co drugim domu, znajdziecie zielone dekoracje, a każdy pub oferuje wtedy happy hour 🙂 Dla Amerykanów to okazja (albo wymówka) do pójścia do baru i posiedzeniu ze znajomymi przy kuflu dobrego piwa. A kto nie lubi takich beztroskich świąt? I ja nie mam nic przeciwko. Chętnie się poświętuję. A ty? Przyłączysz się?

 

P.S. Przy okazji Irlandzkiego święta obejrzałam właśnie całkiem dobry film – Brooklyn z 2015. Poza wątkiem miłosnym (w każdym amerykańskim filmie musi być wątek miłosny 😉) pokazuje też uczucia z jakimi zmagamy się my – imigranci. Polecam. https://www.rottentomatoes.com/m/brooklyn